لـــُــهـــــوف

خاطرات دیروز ، دل نوشته های امروز...

من مداح اهل بیتم ، اما همیشه این حسرت تو دلم مونده بود که نمی تونم ، تو دسته ها و هیئت ها بخونم ، علم بچرخونم طبل بزنم ، زنجیر بزنم ...

اما پارسال تو مدرسه با یه گروهی از بچه ها جمع شدیم و تصمیم گرفتیم که اون سال رو برای محرم سنگ تموم بذاریم ،

به همه ی بچه ها هم اعلام کردیم هر کس هر چقدر دلش می خواد پول بیاره ؛

تصمیم داشتیم برای مدرسه ، طبل و سنج بخریم ، برای هر نفراز بچه ها هم بساط صبحونه بسته بندی کنیم و هر چه قدر موند ، بدیم خیریه .

از یه طرف دیگه ، درگیر برنامه هایی که می خواستیم اجرا کنیم بودیم .

اون روزا خیلی سر هر چند تامون شولوغ بود ، خیلی حرص می خوردیم که برنامه به بهترین نحو اجرا شه .

پولی که برای طبل و ... خیریه باقی مونده بود دادم به یکی از آشناهامون که می دونست از کجا باید تهیه کنه ،

اول خیلی حرص می زدم ، چون فکر می کردم با پول ما یه طبل از این کوچولو ها هم نمی تونیم بگیریم ،

ولی در کمال تعجب یه طبل خیلی گنده خرید و تازه کلی هم از پول باقی موند ، از خوش حالی دیوونه شده بودم !

یه روز مونده بود به برنامه . قرار بود بعد از مدرسه بمونیم تا کار هارو درست کنیم .

دیویست تا ظرف در دار یه بار مصرف و ... کنارمون بود . چند نفری نشستیم و شروع کردیم نونارو تو کیسه پیچیدن ( می خواستیم زیادی بهداشتی عمل کنیم ! ) ،

واسه خودمون نوحه های فرداشو می خوندیم و نون می پیچیدیم . بیشتر از یک ساعت گذشت و ما دیدیم خیلی عقبیم !

تازه رسیده بودیم به اول کار از طرفی خیلی گشنه بودیم . مامان من هم اومده بود که کمکمون کنه .

من و مامانم رفتیم تا یه چیزی بگیریم بخوریم تا نمیریم از گشنگی ! دو تا بسته کالباس و نون لواش و خیارشور و سس و یه بطری آب پرتقال ، بقیه ی بچه هار و نمی دونم اما من خیلییی بهم چسبید .

بعد ناهار مامان یکی دیگه از دوستام و دو تا ناظم هامون هم اومدن و همه با انرژی شروع کردیم ، نفر اول نون رو می ذاشت تو ظرف ، نفر دوم شیر کاکائو رو ، نفر سوم ...

خلاصه نزدیک یه ساعت طول کشید تا اونارو بسته بندی کنیم . بعدش با این که خسته بودیم اما اصلا خسته نبودیم !!!

اون سال بهترین محرم زندگیم بود . من از محرم ها روحیه می گیرم ،

غصه می خورم و گریه می کنم اما حالم خراب نمی شه ، احساس می کنم همه این طوری هستن .

خلاصه فردای اون روز بعد از چندین و چند هفته آلودگی هوایی که خیلی هارو راهی بیمارستان کرد و سرب تو ریه ی مردم کرد ، بارون اومد ،

ما اون بارون رو به فال نیک گرفتیم و سر نماز جماعت مدرسه ، دو رکعت نماز شکر به جا آوردیم .

زنگ اول همه تو نماز خونه جمع شدند و ما شروع کردیم به اجرای برنامه ها و پخش نذری ها و ...

زنگ تفریحا راه می افتادیم تو حیاط و دسته راه می انداختیم ، چه دسته ای بود !

من تونستم اون جا مداحی کنم ، نه فقط من ، هممون اون چیزی که چندین سال شده بود بغض تو گلومون فریاد کردیم !

یکی از دوستام طبل رو بلند کرد ، دو تای دیگه سنج هارو دست گرفتن ،

یکی دیگه پرچم دست گرفت و من و چند نفر دیگه اومدیم جلوی دسته و شروع کردیم به نوحه خونی و مداحی .

خدایا ، چه حسی بود ؛ زنگ آخر که شد دیگه هیچ نیرو و رمقی برامون نمونده بود ، خیلی گرسنه بودیم !

بالاخره وقت شد که از صبحونه ای که آماده کرده بودیم بخوریم ؛ نفهمیدم چطوری بلعیدمش !

همون موقع ناظممون اومد و نذری خانم مدیر رو پخش کرد ، قیمه پلو بود بدون قاشق چنگال

، معلممون دیگه اون نیم ساعت آخرو ( که از فرداش تعطیل بود )‌ استراحت داد ، منم شروع کردم با در ظرف غذار و خوردم ...

شب تاسوعا رفتیم خونه ی خالم ، که فرداش از اون جا بریم یکی از شهرک های نزدیک قزوین که آبا و اجداد مامانم اهل اون جا بودن ، جایی که من واسه محرم هاش دلم ضعف می ره !

خلاصه بعد از همه ی این حرف ها ، من هنوز هم بغض تو گلوم گیر کرده ...

شب عاشورای همین امسال ، وقتی پسره علم رو می چرخوند خیلی به حالش غبطه خوردم ، نه ! حسودی کردم ...

می دونم اونی که مهمه اینه که از ته دلم عزا دار باشم ؛

من عزا دار حسینم ، من عزا دار حسینم ، من عزادار حسینم ...

فهمیدم که چرا وقتی علم رو می چرخوند من ته دلم غوغا می شد ، من یاد ابوالفضل می افتادم ...

آقامون می دونه ، این دل دیوونه ، دوست داره بخونه ، میون بین الحرمین روضه ی عباس ...

نظرات شما عزیزان:

کشاورز